(και προσωπικά δεν έχω πιάσει ποτέ φακούς στη ζωή μου)
Όταν πρωτο-σκέφτηκα αυτή την ατάκα ως απάντηση στους τριγύρω που ήρθαν να ρωτήσουν γιατί δακρύζω, ενθουσιάστηκα.
Ένιωσα σαν άξαφνα να βρήκα τον τρόπο να ρίξω άλλη μία στρώση κουρτίνας, ξέρετε απ’ αυτές τις χοντρές που έχουν στα θέατρα για να ρίχνουν αυλαία.
Εκείνη τη στιγμή όμως, αυτό που δε σκέφτηκα, είναι ότι οι χοντρές εκείνες κουρτίνες την ανοίγουν κιόλας. Και έτσι η παράσταση ξεκίνησε με το δάκρυ να εμφανίζεται σαν να έχω ανοίξει ένα βρυσάκι -που διάολε δε λέει να κλείσει. Ρε παιδιά έναν υδραυλικό, κάποιον να μου πει πως κλείνει, να βοηθήσει.
Και όσοι μάστορες κι αν ήρθαν -γιατί ήρθαν -να διορθώσουν την βλάβη η κατάσταση δεν διορθωνόταν. Κ αυτό γιατί το συναίσθημα δεν διορθώνεται. Το συναίσθημα εκφράζεται, βιώνεται και έπειτα μας διδάσκει.
Όταν λοιπόν βγαίνει προς τα έξω «στο λάθος τόπο και χρόνο» ας αναρωτηθούμε:
«Λάθος για ποιον; Για τους γύρω; Για το τι θα πει ο κόσμος;»
Γιατί το συναίσθημα ξέρει. Και όταν κάτι ακουμπήσει λίγο πιο βαθιά εκεί στην καρδούλα, κάπως πρέπει να στο δώσει να το καταλάβεις.
Ο ρόλος μας λοιπόν δεν είναι να το κρύβουμε. Αλίμονο, θα ήμασταν συνεχώς θιασάρχες και θεατές ταυτόχρονα. Εξουθενωτικό.
Ο ρόλος μας είναι να το αφουγκραζόμαστε και να ψάχνουμε να βρούμε για ποιο λόγο έχει την ανάγκη να εκφραστεί με αυτό τον τρόπο.
Τι είδα ή άκουσα που μου ξύπνησε αυτή την αντίδραση;
Τι θα ήθελα να έχω κάνει διαφορετικά πριν φτάσω στην παρούσα κατάσταση;
Τι μαθαίνω απ’ αυτή την αντίδραση;
Να το αγκαλιάζετε το συναίσθημα σας και να αγκαλιάζετε εσάς.
Και να σας αφήνετε χώρο, να σας επιτρέπετε, να το βιώνετε.
Και είμαι σίγουρη πως δεν θα χάσετε.
Γιατί χαμένη δεν είναι η ζωή που βιώνουμε τις άβολες καταστάσεις
Χαμένη μάλλον είναι η ζωή που παίζουμε ψεύτικες παραστάσεις.
Και όπως έχουν πει άλλοι πριν από εμάς: «Σε μια ζωή χαμένη κανένας δε νικά.»
Μα εμείς θέλουμε να είμαστε νικητές στη δική μας, την ολόδική μας ζωή.
