Αυτή είναι η λέξη μου έρχεται στο νου κάθε φορά που σκέφτομαι τη μαμά μου.
Εκείνα τα 2 χέρια που ανοίγουν και χωρούν τις στεναχώριες του κόσμου όλου. Που στηρίζουν, που βαστούν. Που γίνονται ποτάμι ορμητικό για να μαζέψουν τα δάκρυα και να δροσίσουν την ψυχή από τις φωτιές που την μαραίνουν.
Και που άλλες πάλι φορές μοιάζουν με ουράνιο τόξο. Που λάμπει και φωτίζει ακόμα περισσότερο τη χαρά της καρδιάς. Και αν εσύ νιώθεις 10 φορές αυτή το νιώθει 100, γιατί έτσι μεταφράζεται το συναίσθημα του παιδιού στην καρδιά της μάνας.
Και όποτε βλέπω κρινάκια στο δρόμο, σκέφτομαι την αυλή μας. Αυτή που με τόσο μεράκι περιποιείται η μαμά μου. Που σκαλίζει, που θρέφει και υπομονετικά παρακολουθεί την εξέλιξη και το μεγάλωμα των σπόρων που η ίδια έχει φυτέψει.
Σαν τα παιδιά ένα πράγμα. Ριζώνουν, θρέφονται και μεγαλώνουν ομορφαίνοντας κόσμους.
Τέτοια μέρα μια χαρμολύπη που κατακλύζει την ψυχή.
Για τη μαμά μου που είναι μακριά.
Για τα παιδιά χωρίς μανάδες στο τώρα μα με μανάδες για πάντα στο νου και την καρδιά τους.
Για τις μανάδες που είχαν παιδιά στην αγκαλιά.
Για τις γυναίκες που είναι μάνες μα και γι αυτές που θα θελαν να είναι.
Για τα παιδιά με γυναίκες με τον τίτλο μάνας, μα απούσες από το ρόλο της.
Για όλα αυτά τα διαφορετικά συναισθήματα που η λέξη μάνα μπορεί να γεννήσει στην ψυχή του καθενός μας.
Χρόνια πολλά μαμά!
Χρόνια πολλά στους ανθρώπους εκείνους που η λέξη μάνα τους αγγίζει με έναν τρόπο λίγο παραπάνω την ψυχούλα τους.
