«Όσα δεν έφυγαν στα ξένα για ένα καλύτερο αύριο Μπήκαν στο τρένο να γυρίσουν στις σχολές τους Όσα σώθηκαν, τα δείρανε τη στιγμή που πήγαν να βρουν το δίκιο τους.»
Αυτό είναι λοιπόν το χρονικό της ζωής ενός παιδιού εν έτει 2023. Και επειδή όλοι έχουμε ένα παιδί, αυτό είναι το χρονικό της ζωής μιας ολόκληρης χώρας.
Λυπούμαι που νιώθω ακόμα ανήμπορη να δώσω ελπίδα στους νέους αυτού του τόπου.
Λυπούμαι που δεν μπορώ να βρω εγώ η ίδια την ελπίδα που θα με κάνει να συνεχίσω να ζω κανονικά «γιατί η ζωή προχωράει».
Να τη βράσω μια «κανονική» ζωή στο σκοτάδι και τον φόβο. Ας είμαστε εμείς αυτοί που θα φέρουμε το φως.
Να μιλήσουμε για την παιδεία μας που χωλαίνει. Να φωνάξουμε για την υγεία μας που ψυχορραγεί.
Να ζητήσουμε όσα μας αναλογούν για να ζήσουμε μια ζωή με σεβασμό και αξιοπρέπεια.
Και μέσα σ’ όλα αυτά μια φράση τριβελίζει το μυαλό μου μέρες τώρα:
Να ταξιδεύεις. Να φεύγεις για να ανταμώσεις τους ανθρώπους σου, όσο και αν η περίοδος δεν είναι η κατάλληλη, όσο και αν δεν έχεις χρόνο. Πάντα ετούτη η στιγμή είναι η καταλληλότερη για την αγάπη.
