Μέρες τώρα ανήμπορη μπροστά σε ένα άδειο πληκτρολόγιο.
Μα πώς να γίνουν οι σκέψεις, λέξεις όταν νιώθω σε κάθε σπιθαμή του σώματος μου την πίκρα και το σκοτάδι.
Ψάχνω εναγωνίως να βρω το φως. Το φως, που όλοι αναζητούμε. Την ελπίδα. Την ανάσα. Τη ζωή.
Μα νιώθω τις ανάσες μου κομμένες και τη ζωή στενή.
Δεν ξέρω πώς να περιγράψω αυτό που νιώθω. Ίσως και να μη χρειάζεται βέβαια. Ή και να μην πρέπει. Γιατί αν το βάλω σε λέξεις μπορεί και να το πιστέψω.
Μα δε θέλω. Και δεν πρέπει. Δε ΜΑΣ πρέπει.
Οι επιλογές μας επηρεάζουν τη ζωή μας ξέρω. Ή και οι επιλογές των άλλων καμιά φορά. Και έπειτα καλούμαστε, μαζί μ’ αυτούς τους άλλους να συν-υπάρξουμε.
Και το να υπάρχεις απλώς ίσως και να γίνεται. Μα το να ζεις; Αμ δε!
Η ζωή θέλει σεβασμό, καλοσύνη, υπομονή, συμπόνια.
Χέρια και μυαλά ανοιχτά για αγκαλιές και αλληλεγγύη.
Χέρια που σώζουν και βοηθούν, δε σπρώχνουν.
Χέρια που δείχνουν τον δρόμο προς την ελπίδα, δε σπέρνουν τον φόβο.
Και αλήθεια σας λέω τα χω δει.
Ανήκουν σ’ αυτούς που κόβουν από το υστέρημα τους για να δώσουν.
Που βουτούν στις λάσπες και για να σώσουν και στις φλόγες για να γλιτώσουν ψυχές.
Είναι αυτοί με τις καθαρές ψυχές. Είμαστε όλοι εμείς που βλέπουμε το άδικο και αντιστεκόμαστε σ’ αυτό για να μη γίνει ποτέ, μα ποτέ κανονικό.
Να γυρνάς στο φως. Στο χρόνο σου, μα να γυρνάς.
Έτσι θα σε βρεις και έπειτα θα μας βρεις όλους εκεί!
