Άραγε πόσα όνειρα, πόσες επιθυμίες, πόσα «θα κάνω» έχουμε κλειδωμένα ο καθένας στο δικό του προσωπικό συρτάρι; Και κατά καιρούς το ανοίγουμε, όχι για να δουν το φως, αλλά για να στοιβάξουμε και άλλα όνειρα και άλλες επιθυμίες και άλλα θα…
Και έτσι πέφτουμε στη γνωστή λούπα:
«όταν τελειώσω με το project θα ξεκουραστώ»
«όταν θα έχω χρήματα θα πάω εκείνο το ταξίδι που σχεδιάζω χρόνια»
«όταν νιώσω έτοιμος θα κυνηγήσω το μεγάλο μου όνειρο»
«όταν ηρεμήσουν τα πράγματα στη δουλειά θα περνάω περισσότερο χρόνο με την οικογένεια μου»
«όταν νιώσω σίγουρη θα κάνω το επόμενο βήμα»
Και πόσα βήματα τελικά μεσολαβούν μέχρι αυτό το επόμενο βήμα, ε;
Έτσι το «Όταν …» γίνεται:
«Ποιος τρέχει τώρα,
«Θα ξεκινήσω από βδομάδα»
«Κάτσε στα αυγά σου»
«Μην κάνεις τρέλες»
«Δεν είναι ακόμα η ώρα»
«Δεν είναι οι κατάλληλες συνθήκες» κλπ κλπ
Σκεφτόμαστε και ζούμε λες και ο χρόνος μας είναι ανεξάντλητος. Λες και οι ευκαιρίες μας είναι απεριόριστες. Και μαζί με το συρτάρι που γεμίζει, γεμίζουμε και εμείς απωθημένα. Απωθημένα όνειρα, απωθημένα σ ‘αγαπώ, απωθημένη ζωή. Ενώ το μόνο που χρειάζεται να κάνουμε είναι να ακούσουμε.
Να ακούσουμε όλα εκείνα που φωνάζει το μέσα μας ότι έχει ανάγκη. Γιατί στη τελική αυτές οι φωνές είναι και η πυξίδα που οφείλουμε στον εαυτό μας να συμβουλευόμαστε. Είναι η πυξίδα που όταν την ακολουθούμε νιώθει κάθε σπιθαμή του σώματός μας ότι βαδίζουμε στο σωστό δρόμο. Καταλαβαίνεις ακριβώς τι εννοώ, έτσι δεν είναι;
Μήπως λοιπόν το να βρούμε την ισορροπία μας είναι τελικά πιο επιτακτική ανάγκη από όσο νομίζουμε; Μήπως είναι ώρα να ανοίξει ο καθένας μας το δικό του συρτάρι και να αρχίζει να ξε-καθαρίζει; Απωθημένα, παρατημένα θα, πληγωμένα αν και αφημένα μακάρι..
Γιατί στην τελική, υπάρχει ομορφότερη ζωή από αυτήν που είσαι προορισμένος για να ζήσεις;
