Παγκόσμια Ημέρα Ζώων σήμερα και τα συναισθήματα μου είναι ανάμεικτα. Ανάμεικτα όχι για τα πλάσματα εκείνα μα για μας, τους ανθρώπους.
Πολλές φορές θυμάμαι τον εαυτό μου σαν παιδί, θέλοντας να μιλήσω υποτιμητικά σε κάποιον να του βροντοφωνάζω: «Είσαι ζώο». Και μάλιστα ένιωθα και αρκετά ανώτερη που κατάφερα να τον μειώσω έτσι.
Πλέον σοκαρισμένη με αυτή την ανάμνηση, αναρωτιέμαι πώς έκανα αυτόν τον συνειρμό τότε. Δηλαδή πως η προσφώνηση ζώο σήμαινε για μένα κατώτερο ον.
Ίσως γιατί πίστευα πως τα ζώα δεν σκέφτονται; Δεν επικοινωνούν; Δεν αισθάνονται; Ποιος ξέρει..
Η μια λάθος πληροφορία μετά την άλλη.
Γιατί τα ζώα και σκέφτονται και αισθάνονται και επικοινωνούν. Δημιουργούν δεσμούς, οικογένεια, φίλους. Με άλλα τετράποδα ή με δίποδα όπως για παράδειγμα με εμάς τους ανθρώπους.
Μακάρι να μαθαίναμε λίγο περισσότερο από τα ζώα.
Μακάρι να τα παρατηρούσαμε λίγο περισσότερο αφήνοντας στην άκρη τις οθόνες, τα meetings και τον χρόνο που τρέχει.
Μακάρι να αφιερώσουμε λίγο χρόνο για να ξανά- μάθουμε από τον αυθορμητισμό τους.
Ίσως τότε να καταφέρουμε να έρθουμε πιο κοντά στην πραγματική μας φύση, που για σκεφτείτε, δεν απέχει πολύ απ΄ τη δική τους.
Αφήνοντας λοιπόν πίσω όποια ανάγκη ανωτερότητας και αν έχουμε, που μάταια προσπαθούμε να καλύψουμε με αυτόν τον τρόπο, να προχωρήσουμε. Σε έναν κόσμο με περισσότερη ισότητα, σεβασμό και αγάπη.
