«Γιατί είναι φυτό που θρέφεται, λουλούδι που ανθίζει.
Και αν την αφήσεις μόνη της μπορεί να μαραζώσει όσο και αν της δίδαξες να είναι ανθεκτική.»
Καμιά φορά πείθω τον εαυτό μου να σκεφτεί και βασικά να θυμηθεί τι αγαπάει. Και όσο σκέφτομαι τόσο βρίσκω. Και όσο βρίσκω τόσο καθησυχάζομαι ότι συνεχίζω να ζω.
Την τελευταία φορά λοιπόν που έπαιξα αυτό το παιχνίδι, συνειδητοποίησα πως στη λίστα μου τις πρώτες θέσεις τις καταλαμβάνουν πράγματα που συνήθιζα να αγαπώ, μα τώρα απλά θυμάμαι την αγάπη που τους είχα.
Δεν είναι κακό να θυμάσαι την αγάπη. Μα αν θες να τη ζεις πρέπει να την φροντίζεις.
Και η φροντίδα είναι καθημερινή. Χρειάζεται να την ποτίζεις, να την θρέφεις, να την ομορφαίνεις, να της αφιερώνεις χρόνο και κομμάτι από τη ζωή σου.
Η αγάπη, άπαξ και υπήρξε δεν θα χαθεί ποτέ. Γιατί υπάρχει η θύμηση της.
Μα η ίδια η αγάπη ίσως να ξεθωριάσει.
Και ποιος θέλει να ζει μοναχά από τις μνήμες του χθες;
«Κάποτε τ@ν αγάπησα. Κάποτε ήμασταν φίλοι. Κάποτε ήμασταν αγαπημένα αδέρφια.»
Το ότι υπήρξαν δε σημαίνει ότι θα συνεχίσουν να υπάρχουν αυτόματα.
Το ότι νιώσαμε δε σημαίνει πως θα συνεχίσουμε να νιώθουμε από συνήθεια.
Να την φροντίζεις την αγάπη. Να μην την παλεύεις, να μην την κρίνεις, να μην την απαιτείς. Αγκαλιά θέλει η αγάπη και αποδοχή. Χρόνο και ελπίδα.
Μίλα τις σκέψεις, άκου τους φόβους και βρες χρόνο να είσαι εκεί.
Για εσένα, για αυτ@, για την αγάπη.
