Σάββατο σήμερα και για κάποιους δεν έχει να ζηλέψει τίποτα η μέρα από τη Δευτέρα ή την Πέμπτη.
Από το πρωί δουλειά, υποχρεώσεις, προετοιμασίες, τηλεφωνήματα. Όλα «κανονικά». Αυτά τα «κανονικά» που ορίζουν και τα δικά μου Σαββατοκύριακα τους τελευταίους 2 μήνες.
Και εντελώς τυχαία (…) οι περισσότεροι άνθρωποι που ξεκινούν συνεδρίες τώρα έρχονται με το αίτημα: «Κουράστηκα να τρέχω».
Περπατώντας λοιπόν σήμερα την αγαπημένη μου διαδρομή για το γραφείο –πάντα το κάνω όταν θέλω να πάρω λίγο τα πάνω μου- παρατήρησα έναν κύριο με γκρι φούτερ να τρέχει.
Μου θύμισε λίγο τον μπαμπά μου εμφανισιακά νομίζω γι αυτό κοντοστάθηκα και τον παρατήρησα. Φαινόταν να χαίρεται την πρωινή του γυμναστική, να την απολαμβάνει. Φαινόταν άνετος και με αντοχές.
Ξαφνικά λοιπόν, σταματάει και κάθεται σε ένα παγκάκι. Επειδή έπιασε το στήθος του, με τρόμαξε η ξαφνική στάση και τον πλησίασα ρωτώντας τον αν είναι καλά.
«Ναι κοπέλα μου, απλά ξαποσταίνω.»
«Μα αφού δεν φαίνεται να έχετε ζοριστεί και τρέχατε αρκετά άνετος γιατί κόψατε την προπόνηση σας στη μέση;»
«Ποιος είπε ότι την έκοψα; Οι παύσεις, είναι μέρος την προπόνησης.»
Και είχε δίκιο.
Υπάρχουν πολλοί λόγοι που μπορεί να κουράστηκα, να κουράστηκες, να κουραζόμαστε. Οι πολλές ώρες δουλειά, η βαλτωμένη καθημερινότητα, οι απανωτές υποχρεώσεις, η αέναη προσπάθεια να βγάλεις μια άκρη, να βάλεις ένα πρόγραμμα που να τους χωράει όλους.
Μα εσένα; Εσένα; Που στην καλύτερη περίπτωση, θα θυμηθείς κάπου, να σε στριμώξεις;
Αυτό ονειρευόσουν σαν παιδί; Να χωράς οριακά στην ίδια σου τη ζωή;
Να κοντοστέκεσαι και να ξαποσταίνεις. Γιατί οι καλύτερες επιδόσεις έρχονται μετά από παύσεις ανεφοδιασμού.
Και να θυμίζεις στον εαυτό σου, γιατί είμαι σίγουρη πως το ξέρεις και εσύ, όπως και εγώ, πως για να ξαποστάσεις δεν χρειάζεται να φτάσεις στα όρια σου.
Δε χρειάζεται να νιώσεις έτοιμος να καταρρεύσεις, ούτε να σε αναγκάσει το σώμα σου να το κάνεις. Το μόνο που χρειάζεται είναι να δώσεις προτεραιότητα στο σώμα που σε φιλοξενεί και στην ψυχή που σου δίνει πνοή!
Καλή μας μέρα!
