Δυο μέρες μετά και μόνο που γράφω «μας» ανατριχιάζω.
Κι όμως. Είναι η φάρα μας.
Είναι αυτοί που ζητούν από ανθρώπους να κολυμπήσουν για έναν καφέ.
Οι ίδιοι που αφήνουν ανθρώπους να πνιγούν στις θάλασσες γιατί δεν είναι της καθαρής, της σωστής φάρας αλλά της άλλης.
Εκείνοι που θα κυνηγήσουν ανθρώπους για τις σεξουαλικές τους προτιμήσεις.
Ετούτοι που θα εκμεταλλευτούν άλλα ζώα γιατί μπορούν.
Θα τα πατήσουν, θα τα βασανίσουν, θα τα εξαθλιώσουν μέχρις ότου να γεμίσει η τσέπη.
Και αν δεν μπορεί πια το ζωντανό να κουβαλάει νιοράντιδες που θαυμάζουν τον τόπο πατώντας στον πόνο μιας ψυχής. Ας ψοφήσει. Ε και; Άλλα 10 έχω.
Και ζουν ανάμεσά μας. Είναι δίπλα μας. Και εμείς τι;
Φοβάμαι πολύ πως θα τους περάσουμε για κανονικούς. Πως η μάστιγα του «Έλα μωρέ» θα μας θάψει. Θα εξαφανίσει την ελπίδα και τη χαρά. Το σεβασμό και τη συμπόνια.
Μα ο σεβασμός δεν βλέπει χρώμα και είδος.
Βλέπει ψυχές και ανάσες.
Και όταν τις κόβεις σταματάς να σέβεσαι.
Μα όταν δε σέβεσαι, πώς υπάρχεις;
