Πέρασαν μέρες από τότε που επέλεξα να αποστασιοποιηθώ.
Καμιά φορά οι λέξεις βλέπετε, αδυνατούν να αποτυπώσουν τη συναισθηματική αντάρα και τότε η καλύτερη επιλογή φαντάζει η σιωπή. Η εξωτερική σιωπή δηλαδή αφού εσωτερικά, μόνο ησυχία δεν επικρατούσε.
Μετά το τραγικό γεγονός στα Τέμπη σαν γκρεμίστηκε ένα κομμάτι μου. Σαν να έπεσε ένα μέρος από το τείχος που πολύ σχολαστικά έχω χτίσει όλα αυτά τα χρόνια. Που είναι στο κατάλληλο ύψος ώστε να μη με περιορίζει, αλλά ταυτόχρονα είναι αρκετά δυνατό για να με στηρίζει.
Ένιωσα λοιπόν πως ένα κομμάτι του γκρεμίστηκε και άφησε να εισχωρήσουν βίαια ο φόβος, ο θυμός, η θλίψη και η αβεβαιότητα. Οι εβδομάδες που ακολούθησαν ήταν σαν κάποιος άλλος να κινεί τα νήματα και εγώ, σαν καλοβαμμένη μαριονέτα κινούμουν σε ρυθμούς ξένους.
Αρχικά επέλεξα να σιωπήσω αρνούμενη να συζητήσω το οτιδήποτε. Ήθελα πρώτα να καταλάβω τι (μου) συμβαίνει.
Έπειτα επέλεξα να φύγω για λίγο από τη «κανονική μου» ζωή. Ταξίδεψα. Το φευγιό άλλωστε με έχει ξαλαφρώσει πολλάκις από συναισθηματικά βάρη.
Και τέλος, την εβδομάδα που πέρασε, επέλεξα να μιλήσω. Με αγαπημένους ανθρώπους που είναι πάντα εκεί.
Όταν λοιπόν η αγαπημένη μου φίλη Σταυρούλα, με ρώτησε πώς θα περιέγραφα με μια εικόνα αυτό που νιώθω, αποκρίθηκα: «Σαν να με έχουν ρίξει βίαια από το δικό μου, μωβ, σύννεφο. Σαν να κατάφεραν και με προσγείωσαν βίαια σε μια πραγματικότητα χωρίς όνειρα και σεβασμό. Σε μια ζωή που επικρατεί ο φθόνος και η ανασφάλεια.
«Να μην κατέβεις Π Ο Τ Ε», ήταν η πιο απλή φράση που μου είπε και με έκανε να κοιτάξω ξανά προς τον πάνω.
Δε χρειάζεται να λες πολλά. Ούτε να μιλάς επειδή πρέπει.
Χρειάζεται να παίρνεις χρόνο. Όσο χρόνο χρειάζεσαι. Για να σε καταλάβεις.
Χρειάζεται να κάνεις πράγματα που ξέρεις ότι σε ξαλαφρώνουν. Για να αδειάζεις.
Χρειάζεται να επιλέγεις τους ανθρώπους. Για να σε ξεκλειδώνουν.
Χρειάζεται να σε εμπιστεύεσαι. Να κάνεις παύσεις. Και να προχωράς. Και όταν αυτοί σου χαλούν τους δρόμους, να χαράζεις εσύ τα δικά σου μονοπάτια καθώς συνεχίζεις να ονειρεύεσαι και να ελπίζεις.
