Όταν βρίσκεσαι με κάποιον να είσαι εκεί.
Όταν βρίσκεσαι με εσένα να είσαι εκεί.
Να ζεις στο παρόν και όχι να βρίσκεσαι απλά παρών.
Ίσως ακούγεται απλό μα είναι από τα πιο δύσκολα πράγματα που έχω καλεστεί να κάνω.
6 φίλοι σε ένα σπίτι. Το δικό μου σπίτι. Χαρά μεγάλη που μαζευτήκαμε επιτέλους. Είχαμε καιρό βλέπετε που το προσπαθούσαμε. Υποχρεώσεις, προτεραιότητες, δουλειές ξέρετε, εμπόδια. Μουσική, φαγητό, γέλια, συζητήσεις διαφωνίες, ξανά γέλια.
Και ξάφνου, σαν κάτι να με τράβηξε από το δωμάτιο και χάθηκα.
Ούτε κατάλαβα πως έπιασα αυτό το μαραφέτι πάλι στα χέρια μου. Πώς ξεκίνησα να χαζεύω ενημερώσεις, να θυμώνω με ειδήσεις, να επικοινωνώ με φίλους. Τους άλλους, τους μακριά.
Και τους κοντά;
Για μερικά λεπτά, ίσως και ώρα ολόκληρη τους έχασα και έτσι χάθηκα και εγώ στον δικό μου κόσμο. Με διαφορετικά συναισθήματα και καταστάσεις απ αυτές που βίωναν οι υπόλοιποι του δωματίου. Σαν να είχα ανοίξει ένα δικό μου δωμάτιο μες το υπάρχον δωμάτιο.
Ευτυχώς μια φωνή δίπλα μου με γύρισε πίσω: «Κατερίνα μας παρακολουθείς;»
Πόσο εύκολο είναι τελικά να ζούμε στο τώρα και όχι απλά να υπάρχουμε σαν όντα, σαν παρουσίες;
Πόσο δύσκολο είναι να ζούμε τη στιγμή;
Ή καλύτερα πόσο δυσκολευόμαστε να συντονίσουμε τη στιγμή μας με τη στιγμή κάποιου άλλου;
Όταν επιλέγουμε να βρεθούμε μαζί με κάποιον να είμαστε εκεί.
Να επικοινωνούμε μαζί του ακόμα και αν δεν μιλάμε.
Άλλωστε η πιο βαθιά επικοινωνία δεν είναι λεκτική.
Να τις μετράμε τις στιγμές. Ή καλύτερα να τις κάνουμε να μετράνε. Μια προς μια.
Γιατί η ζωή μας είναι στιγμές.
Ας τις κάνουμε λοιπόν να αξίζουν!
