Και σα να νομίζω πως η παραπάνω φράση είναι η καμουφλαρισμένη κακιούλα- μάστιγα της εποχής μας.
- είσαι γυναίκα δεν μπορείς να είσαι και επιχειρηματίας
- έχεις υψηλόβαθμη θέση πώς γίνεται να δηλώνεις με το δίκιο των εργατών
- έχεις δερμάτινο πορτοφόλι, πώς γίνεται να αγαπάς τα ζώα
- δεν έχεις παιδιά, πώς γίνεται να μιλάς για τη μητρότητα
- έχεις σύντροφο επειδή δεν αντέχεις τη μοναξιά
- δεν έχεις σύντροφο επειδή δεν ξέρεις τι θες
- είσαι μεγαλούτσικη μήπως να βιαστείς να κάνεις κάνα παιδί
- ..
Μερικές μόνο φράσεις που μου έρχονται στο νου, κάνοντας ένα γρήγορο φλας μπακ.
Τον τελευταίο καιρό έπιασα αρκετές φορές τον εαυτό μου να απολογούμαι για μια επιλογή μου, σε κάποιον που απλά ξεκίνησε την κουβέντα με τη φράση: «Ναι αλλά εσύ…»
.
Κάνοντας μια επιλογή στη ζωή μας, σίγουρα απορρίπτουμε κάτι άλλο. Πράγμα που μπορεί να αρέσει σε κάποιους και σε κάποιους άλλους να φαίνεται κουτό.
Και όλα αυτά σύμφωνα με τον δικό τους χάρτη πραγματικότητας. Σύμφωνα δηλαδή με τον τρόπο που αυτοί βλέπουν τα πράγματα και κρίνουν τις καταστάσεις την συγκεκριμένη στιγμή. Και αυτούς τους «Ναι αλλά εσύ» τύπους, δυστυχώς, δεν μπορείς να τους πιάσεις από πουθενά. Γιατί πάντα θα ξετρυπώνουν ένα «αλλά» που ίσως και να καλύπτει-θρέφει στερεότυπα ή ακόμα και ανασφάλειες.
Την επόμενη φορά λοιπόν που θα ακούσεις «ναι αλλά εσύ», σταμάτα να αμφισβητείς τον εαυτό σου για την απόφαση που πήρες και απέφυγε να πασχίζεις να αποδείξεις κάτι, σε κάποιον.
Οι αποφάσεις που παίρνουμε είναι οι καλύτερες δυνατές, για τη στιγμή που της παίρνουμε, με τα κριτήρια που έχουμε.
Αν αργότερα σε μια αποτίμηση –που καλό είναι να κάνουμε συχνά- συνειδητοποιήσουμε πως κάτι θα ήταν καλύτερα να έχει γίνει διαφορετικά, το κρατάμε και προχωράμε παίρνοντας νέες αποφάσεις μαθαίνοντας από τα παλιά!
Και αν πάλι σε κοιτάς στον καθρέφτη και είσαι εσύ αυτός ο άνθρωπος που κάνεις και δέχεσαι την κριτική, κάνε σε μια αγκαλιά, πάρε μια ανάσα και προχώρα μαζί με το κομμάτι που κριτικάρεις και όχι απέναντί του.
Ήσαστε, είστε και θα είστε μαζί!
