Συχνά παρομοιάζω στοιχεία της συμπεριφοράς ακόμα και συναισθήματα, με στοιχεία της φύσης.
Αναρωτώμενη πώς και το κάνω, καταλήγω ξανά και ξανά στο ίδιο συμπέρασμα. Το μεγαλείο της φύσης σε συνδυασμό με το μεγαλείο του εαυτού ενώνονται για να δώσουν απαντήσεις εκεί που το καθένα μόνο του αδυνατεί.
Πώς με βοηθάει λοιπόν να παρομοιάζω:
τον θυμό με την καταιγίδα;
τον ενθουσιασμό με το πέταγμα;
την θλίψη με την κατάδυση;
Δεν μπορώ να απαντήσω με σιγουριά αλλά για μένα και οι 2 πλευρές είναι θαυμαστές. Και ίσως επιδιώκοντας να παρατηρήσω τη 1, επιλέγω να ψηλαφίσω και την άλλη.
Σήμερα λοιπόν βρέθηκα κοντά στα σύννεφα. Στην ομορφιά τους. Στην αίσθηση που μου άφηνε η σκέψη ότι μπορώ να τα αγγίξω. Στο φως που έβλεπα πάνω από αυτά. Στο σφίξιμο και τον φόβο που ένιωθα με τις αναταράξεις καθώς περνούσα ανάμεσά τους. Και τέλος στην έκπληξη και τον θαυμασμό που μου προκάλεσε η εικόνα που υπήρχε κάτω από αυτά.
Και καθώς βίωνα όλες αυτές τις διαφορετικές καταστάσεις, σχεδόν αυτόματα έκανα τον παραλληλισμό. Αν στην παραπάνω παράγραφο, στη θέση που υπάρχει η λέξη «σύννεφα» την αντικαθιστούσαμε με την λέξη «επιφάνεια»;
Σήμερα λοιπόν βρέθηκα κοντά στην επιφάνεια. Στην ομορφιά της. Στην αίσθηση που μου άφηνε η σκέψη ότι μπορώ να την αγγίξω. Στο φως που έβλεπα πάνω από αυτήν. Στο σφίξιμο και τον φόβο που ένιωθα με τις αναταράξεις καθώς περνούσα ανάμεσά τους. Και τέλος στην έκπληξη και τον θαυμασμό που μου προκάλεσε η εικόνα που υπήρχε κάτω από αυτήν.
Και αν προσθέσουμε την κτητική αντωνυμία «δική μου επιφάνεια»; Ο καθένας από εμάς έχει δημιουργήσει τη δική του επιφάνεια. Και την έχει χτίσει με προσοχή. Γιατί είναι η εικόνα προς τα έξω.
Είναι αυτό που βλέπουμε, κρίνουμε ή αποδεχόμαστε εμείς και οι άλλοι. Είναι αυτή που μας προστατεύει, που βάζει όρια. Σε αυτά που δεν θέλουμε να μας πλησιάσουν ή αυτά που φοβόμαστε να αγγίξουμε.
Και η αλήθεια είναι πως ίσως χρειαστεί να κουνηθούμε λίγο παραπάνω για να δούμε κάτω από την επιφάνεια. Θα είναι ίσως άβολο. Θα σκεφτούμε πολλές φορές να μείνουμε στο φως.
Μα πώς να γυρίσει κανείς στο φως αν δεν βρεθεί πρώτα στο σκοτάδι; Και πόσα σκοτάδια όταν φωτίστηκαν έγιναν τα πιο όμορφα και ασφαλή μέρη του κόσμου (μας) όλου;
