Από χθες νιώθω ότι κρατώ την ανάσα μου.
Μα κ άλλη; Όντως τώρα; Και άλλη γυναίκα από τα χέρια του «συζύγου», «φίλου», «γκόμενου», «άντρα»;
‘Η για να το θέσω πιο ευγενικά και επιστημονικά τεκμηριωμένα από τα χέρια μιας δειλής και τιποτένιας ύπαρξης που μάταια προσπαθεί να αναιρέσει την ανυπαρξία της μέσα από τον φόνο;
Νιώθω πως πνίγομαι. Σαν γυναίκα, σαν κόρη, σαν σύντροφος, σαν άνθρωπος.
Νιώθω σαν να παρακολουθώ μια ταινία με επαναλαμβανόμενο φινάλε και άλλους ηθοποιούς. Άλλα πρόσωπα μα ίδιους ρόλους. Με έναν άντρα που ζηλεύει ή διαφωνεί ή θυμώνει και μια δολοφονημένη γυναίκα.
Αναρωτιέμαι αν έχει γίνει μόδα, όπως τα παπούτσια με μύτες, τα καρό φορέματα και οι μονόχρωμες γαλότσες. Όλα αυτά δηλαδή που καμιά απ΄τις 16 γυναίκες που δολοφονήθηκαν δεν θα ξαναφορέσει γιατί κάποιος άλλο αποφάσισε να κάνει κουμάντο στη ζωή τους. Και να τους την πάρει.
Γράφοντας το νούμερο 16 κοντοστάθηκα. Και αν άυριο είναι και άλλη από εμάς; Δεν θα είναι 16, θα είναι 17, 25, 34 εσύ εγώ, η κολλητή σου, η αδερφή σου.
Μα το γραψα και θα το γράψω. 16 γυναικοκτονίες το 2021. Και να τελειώσει εδώ. Δεν αντέχουν άλλο πόνο οι ψυχές. Δεν αντέχουν άλλο φόβο οι άνθρωποι.
Να μιλάμε γι αυτά που μας πνίγουν.
Να φεύγουμε από αυτά που μας καταπιέζουν.
Να αφανίσουμε τα νοσηρά μυαλά για να δημιουργηθεί χώρος για την ελευθερία, την ισότητα και τον σεβασμό.
Απ αυτά χωλαίνουμε και αυτά να αναζητήσουμε.
Από τον ίδιο μας τον εαυτό
και απ τους ανθρώπους,
που επιλέγουμε,
δίπλα μας.
