2 χρόνια τώρα μπουχτίσαμε.
Σύζυγος δολοφόνησε..
Άντρας χτύπησε μέχρι θανάτου..
Ο πατέρας του παιδιού της έπνιξε..
Μάθαμε τον όρο γυναικοκτονία για τα καλά και κοντεύουμε να συνηθίσουμε την ιδέα.
«Ά πάλι; Που αυτή τη φορά;» Μα αλίμονό μας.
Και έρχεται η στιγμή που το τέρας πλησιάζει. Που μαθαίνεις πως οι φρίκες δεν συμβαίνουν μόνο σε ακριτικά νησιά ή στην πολύβουη πρωτεύουσα, μα και δίπλα σου.
Σε ανθρώπους που αγαπάς και ξέρεις κάθε σπιθαμή τους.
Και έτσι οι μώλωπες που έβλεπες στο σαγόνι δεν ήταν από τα βρεγμένα σκαλιά όπως έλεγε, μα από μουσκεμένες συνειδήσεις.
Και αναρωτιέμαι: Γιατί δεν μιλάς τόσο καιρό; Γιατί δε φεύγεις;
Και έτσι ξεδιπλώνεται λεπτομερώς ο Γολγοθάς αυτών των γυναικών.
Απειλές δολοφονίας, κλειδωμένες πόρτες, ελάχιστες στιγμές χωρίς την παρουσία του, έλεγχος σε κινητά και υπολογιστές..
Ε ναι. Τώρα καταλαβαίνω.
Μα θα είμαι εδώ με όλη τη δύναμη της ψυχής μου να σε στηρίζω όσο χρειαστεί με κάθε τρόπο.
Και νιώθω βαθειά ευγνωμοσύνη και θαυμασμό που κατάφερες να μιλήσεις. Για να γλιτώσεις. Και θα γλιτώσεις.
Σε κάθε αδίστακτο αρσενικό που θα προβάλει τη μυϊκή του δύναμη για να εγκλωβίσει το νου και το σώμα μας, εμείς θα βγαίνουμε μπροστά, όλες μαζί μέχρι να ξεριζώσουμε το καρκίνωμα από την κοινωνία αυτή, μια για πάντα.
