Από χτες με τρώει. Μα σήμερα δεν άντεξα. Αλήθεια τώρα; Ελπίδα;
Πέντε λέξεις μας έχουν απομείνει και θα μας τις μαγαρίσετε κ αυτές;
Όχι και την ελπίδα. Δεν θα την σπιλώσετε.
Για την ελπίδα ζούμε | Για μιαν ελπίδα ζούμε.
Δεν ξέρω τι παιχνίδια επιδιώκουν να παίξουν με το νου. Μα όταν βλέπω ανθρώπους εγκλωβισμένους 25 ώρες, χωριά ολόκληρα χωρίς ρεύμα, όταν ξέρω ότι υπάρχουν ψυχές χωρίς σπίτι και την ίδια στιγμή οι υπεύθυνοι παίζουν ανεπιτυχώς τένις ρίχνοντας το μπαλάκι για άλλη μια φορά στην κερκίδα, τείνω να πιστέψω πως η ελπίδα όντως (μας) πεθαίνει.
Και δεν πρέπει. Όχι δεν χρειάζομαι ή δεν θέλω. Δεν πρέπει.
Δεν πρέπει να αγκυρωθεί στο νου μας πως η ελπίδα μας λυγίζει.
.
Να τις κρατάτε τις ελπίδες σας για εσάς. Να μην αφήνετε κανένα να σας τις μαγαρίζει. Και να χτίζετε κι άλλες, κ άλλες, κ ακόμα περισσότερες.
Γιατί η ελπίδα είναι κινητήριος δύναμη
Γιατί η ελπίδα μας δίνει όραμα και λόγο ύπαρξης.
Γιατί η ελπίδα δίνει φως στις πιο σκοτεινές και απόκρυφες πλευρές.
Και το φως είναι ζωή
