Δεν ξέρω πώς να αρχίσω. Μα από πού να βρεις αρχή στην οργή.
Άνοιξα τα μάτια μου με μοναδικό μου μέλημα να είμαι συνεπής στο ραντεβού μου με τον γιατρό. Νιώθω ένα βάρος στο στέρνο το τελευταίο διάστημα και είπα να το κοιτάξω. Που να ξέρα πως σήμερα που ζητούσα τη γιατρειά, το βάρος θα πολλαπλασιαζόταν. Θα μεγάλωνε και θα με έπνιγε.
Πνιγμένη νιώθω. Χαμένη.
[Είναι όλοι καλά; Ο φίλος μου που θα ταξίδευε με τρένο, τι ώρα έφευγε; Ω θεε μου έχει γούστο. Εντάξει είναι όλοι καλά.]
Όλοι; Μα ποιοι όλοι;
Εκατοντάδες ταξίδια με τον καρβουνιάρη. Ναι το βραδινό τρένο, το φθηνό, αυτό λέω. Για να κατέβω στους φίλους μου στην Αθήνα, για να συμμετέχω σε πανελλαδικές πορείες, για να πάω σε συναυλίες, για να συναντήσω έρωτες. Όλα με τον καρβουνιάρη. Το πιο ασφαλές μέσο και το πιο οικονομικό. Έκανε πολλές ώρες βέβαια για να ενώσει τη Θεσσαλονίκη με την Αθήνα, αλλά εντάξει. Κοιμόμασταν και δεν καταλαβαίναμε πότε περνούσε η ώρα.
Και τα χρόνια πέρασαν και τα τρένα «αναβαθμίστηκαν». Γίναμε Ευρώπη επιτέλους! Τα πήρε ο πολυπόθητος ιδιώτης και τώρα κάνεις το Θεσσαλονίκη- Αθήνα σε χρόνο dt.
Όσο δηλαδή χρειάστηκε για να χαθούν χτες δεκάδες ζωές.
Θρηνούμε νεκρούς. Και κοίτα να δεις που δεν μπορούμε να δώσουμε τις ευθύνες στο θεό, τις φυσικές καταστροφές ή στη μοίρα. Όταν σκοτώθηκαν χιλιάδες συνάνθρωποί μας πριν ένα μήνα περίπου, στις γειτονικές μας χώρες, λέγαμε ευτυχώς που δεν ήμασταν εκεί.
Γιατί δεν μπορείς να ελέγξεις τα φυσικά φαινόμενα.
Σήμερα τι λέμε; Ευτυχώς που τι;
Γιατί αν δεν έπρεπε να ήμασταν εκεί, μα ούτε και εδώ, που στην ευχή πρέπει να πάμε για να νιώσουμε ασφαλείς; Τι πρέπει να κάνουμε για να μην τρέμει το φυλλοκάρδι μας μην τυχόν και.
Και ναι τώρα ακριβώς είναι η ώρα να αποδοθούν ευθύνες σε ένα κράτος που τις απεμπολεί όπως ο διάολος το λιβάνι. Δεν ξέρω πόσες φορές έχω γράψει τη φράση «φτάνει πια». Δεν ξέρω πόσο κουράγιο να δείξει πια ετούτος ο λαός που τρέχει να μαζέψει συνεχώς τα ασυμμάζευτα ενός κράτους αδικίας, μίζας, παιδεραστίας και κακομοιριάς.
Που ποτέ κανείς δε φταίει, αλλά όλοι πρέπει να βάζουν πλάτες για τη σωτηρία.
Τη σωτηρία ποιανού αναρωτιέμαι
Γιατί για τη σωτηρία της ψυχής απέχουμε πολύ.
Οι σκέψεις μας στους ανθρώπους που πονούν σήμερα λίγο περισσότερο απ’ όλους εμάς.
