Backstage story: {Η αλήθεια είναι πως σέβομαι, εκτιμώ και θαυμάζω βαθύτατα τον Θανάση Παπακωσταντίνου και με κάθε ευκαιρία το εκφράζω. Αυτές τις μέρες λοιπόν, διαβάζω ένα βιβλίο αφιερωμένο στο έργο του, πράγμα που με κάνει να ακούω ξανά και ξανά τους στίχους και τις μελωδίες του, ενώ ταξιδεύω και προβληματίζομαι με τις λέξεις του την ίδια στιγμή.}
.
Χτες λοιπόν, με μετά από καιρό, πήγα σε ένα πάρτυ με μουσικές 80s-90s προετοιμασμένη να διασκεδάσω με τα εφηβικά μου ακούσματα και όντως χόρεψα με την ψυχή μου.
Μέχρι που η μουσική άλλαξε, η αντρική κολόνια μπήκε στο χρονοντούλαπο και έκαναν τη μουσική εμφάνισή τους, ναρκωτικά, γυναίκες-αντικείμενα ηδονής- και όπλα.
Και ειλικρινά ανατρίχιασα. Δεν ξέρω τι με πρωτοσόκαρε. Οι λέξεις ή ότι το μαγαζί ξαφνικά απογειώθηκε λικνιζόμενο στο ρυθμό μουρμουρώντας χωρίς ανάσα τα λόγια. Γιατί στίχοι δεν είναι.
Προσβλητικές, κακοποιητικές λέξεις στη σειρά είναι που καταστρέφουν όποια παιδικότητα μπορεί να έχει απομείνει σε ενήλικα και ανήλικα παιδιά.
Προσπαθώντας να δικαιολογήσω τη ροή και με κάποιο τρόπο να κινηθώ μαζί της, σκέφτηκα πως και εμείς σαν παιδιά ακούγαμε τραγούδια της μοδός με σεξουαλικό περιεχόμενο. Και την ίδια στιγμή απαντούσα μέσα μου: Είναι άλλο να μιλάς για τη σεξουαλική πράξη- τι πιο όμορφο-, είναι άλλο να αναφέρεσαι σε ένα σώμα που σε σαγηνεύει- τι πιο ελκυστικό- και είναι τελείως άλλο, να εκθειάζεις έναν τρόπο ζωής που η γυναίκα είναι αντικείμενο χρήσης ο αυτοσκοπός απέχει πολύ από την πνευματική ανάπτυξη.
Δεν κατάφερα ποτέ να κινηθώ με τη ροη. Έβαλα το μπουφάν μου μαζί με κανά δυο φρικαρισμένους ή απλώς κουρασμένους και έφυγα.
Σήμερα ξύπνησα βαριά- πανάθεμά τον ρομαντισμό μου.
«Μόνο σιωπή και λάσπη
Πες μου τι δεν ταιριάζει
Τα παιδικά μας όνειρα
και ο χρόνος που κοχλάζει»
Σήμερα νιώθω τον Κεμάλ να με καληνυχτίζει και ας στέκει ο ήλιος ολόλαμπρος έξω από το τζάμι.
Καληνύχτα και σε σένα Κεμάλ.
