Μπορείτε να φανταστείτε ένα κόσμο που όλοι αρέσουν σε όλους, αλλά κανείς δεν αρέσει στον εαυτό του; Πόση ομορφιά θα βλέπαμε παντού έξω; Μα και πόση ασχήμια μέσα ε…;
Ε λοιπόν, δε γνωρίζω αν υπάρχει κάτι πιο ανέφικτο από το να προσπαθεί κανείς να αρέσει σε όλους. Και αν υποθέσουμε πως κάποιος το κατάφερνε μάλλον, θα κατέληγε να μην ξέρει ποιος είναι πραγματικά ο ίδιος. Πόσο λυπηρό μπορεί να είναι αυτό;
Διψάμε τόσο για ένα καλό σχόλιο από τους άλλους. Και αν δε το πάρουμε .. μάλλον κάτι δε κάναμε σωστά. Μάλλον για άλλη μια φορά δε σταθήκαμε στο ύψος της εκάστοτε περίστασης… Δε λέω, είναι ωραίο να αρέσεις, να νιώθεις ελκυστικός (όχι εξωτερικά απαραίτητα).
Είναι πιο ωραίο όμως να είσαι ελκυστικός σε εσένα. Για εσένα. Τότε μόνο, ο κόσμος θα μπορεί να δει την πραγματική σου, αυθεντική ομορφιά. Και όπου πηγαίνεις θα μπορείς να την έχεις μαζί σου, αφιλτράριστη.
Η δική σου επιβεβαίωση είναι αυτή που πρωταρχικά έχεις ανάγκη. Οι άλλες είναι απλά bonus. Γι αυτό σταμάτα να ψάχνεις έξω τις απαντήσεις. Όλες μέσα είναι.
Άλλωστε, όταν σε ορίζεις μέσω των άλλων, αυτόματα σε καθορίζουν κιόλας. Και μαζί με εσένα καθορίζουν και τη ζωή σου. Προφανώς και να επενδύεις στις σχέσεις σου με τους γύρω σου. Μα μη παραμελείς τον εαυτό σου. Σε αυτή τη σχέση δεν είναι μόνο καλό να επενδύεις. Χρειάζεται-(σαι) να επενδύσεις.
Και εδώ έρχομαι με μια πρόταση. Αντί να εξαρτάσαι από τους άλλους τι θα έλεγες να δοκιμάσεις την εξάρτηση από τον εαυτό σου;
Άλλωστε το έθεσε τόσο όμορφα πριν χρόνια ο Χορχέ Μπουκάι με τον όρο ¨Αυτο-εξάρτηση¨. Αυτο-εξαρτάμαι σημαίνει ότι τον πρώτο λόγο τον έχει το μέσα μου, όχι το μέσα των άλλων. Αυτοί ασχολούνται με το δικό τους μέσα. Ή τουλάχιστον οφείλουν να ασχοληθούν.
Να θυμάσαι λοιπόν, να σε θυμάσαι!
