Αν
Μιλούσες | Έστελνες | Ρωτούσες | Ζητούσες | Εξέφραζες | …
Αλήθεια, πόσα αν σε κρατούν στάσιμ@;
Αφορμή για κουβέντα, ο διάλογος μου με έναν πολύ όμορφο άνθρωπο.
:«Φοβόμουν πως αν έλεγα αυτό που σκεφτόμουν θα δημιουργούνταν παρεξήγηση»
Και πώς είσαι σίγουρ@ πως τώρα που δεν εκφράζεις αυτό που σκέφτεσαι η σκέψη του άλλου δεν έχει ήδη δημιουργήσει την παρεξήγηση που απευχόσουν;
Μπερδευτικό ε;
Όντως. Μα έτσι μπερδευτικός είναι και ο ανθρώπινος νους.
Έχεις προσπαθήσει ποτέ αν ξεμπερδέψεις ένα κουβάρι;
Θαρρώ πως κανείς μας δεν έχει καταφέρει να το κάνει μονομιάς. Όλοι την άκρη ψάχνουμε. Μια άκρη αρκεί για να γίνει η αρχή. Την αρχή χρειάζεσαι και εδώ.
Γιατί όταν οι σκέψεις γίνουν λέξεις, όλα ομορφαίνουν.
Όχι όλες μαζί. Προς θεού. Σιγά σιγά, μελετημένα. Με σεβασμό, κατανόηση και ειλικρίνεια. Κανείς δεν θα σε κατηγορήσει ποτέ επειδή εξέφρασες την αλήθεια σου, όσο δύσκολη και αν ηχεί στα δικά σου αυτιά.
Ξέρω πως καμιά φορά φαντάζει βουνό. Μοιάζει σαν εκείνες τις φορές που σαν παιδί ήθελες να ζητήσεις αυτό το κάτι από τους γονείς. Και ένιωθες πως πρέπει να μαζέψεις το θάρρος όλου του κόσμου για να βάλεις 2 λέξεις στη σειρά.
:«Και τώρα που τα είπα έφυγε ένα μεγάλο βάρος. Ξαλάφρωσα»
Μα όταν το κάνεις αδειάζεις, ανασαίνεις και κάνεις χώρο για τα επόμενα.
Γιατί όταν το «αν» γίνεται «να», όλα κινούνται.
Και έτσι πάμε παρακάτω με τους παλιούς ή και καινούριους συνοδοιπόρους. Αυτούς που εμείς, τώρα θα επιλέξουμε και που αν και αυτοί μας διαλέξουν θα κάνουμε μαζί ετούτο το ταξίδι. Μέχρι την επόμενη στάση.
Λοιπόν, να μιλάς!
