Ξέρετε, μερικές φορές μ’ αρέσει να πηγαίνω για καφέ μόνη μου. Έτσι ακούω περισσότερο τις σκέψεις μου και επίσης παρατηρώ τους αγνώστους γύρω μου. Πώς στέκονται πώς μιλούν, τι κινήσεις κάνουν..
Μερικές φορές μάλιστα τυχαίνει να ακούσω αποσπάσματα διαλόγων ανθρώπων που μιλούν παθιασμένα ή και αδιάφορα και έτσι να συμφωνώ ή να διαφωνώ ενδόμυχα.
Έτσι και τώρα.
Καθήμενη δίπλα σε μια μεγάλη παρέα ατόμων που μιλούσαν αρκετά δυνατά δεν μπόρεσε τίποτα άλλο να μου τραβήξει το ενδιαφέρον πέρα από μια κουβέντα τους.
Το θέμα ιδιαίτερα ελκυστικό σε βαθμό που μπόρεσε να με τσιγκλήσει αρκετές φορές για να πάρω θέση. Δεν πήρα, όμως έβγαλα χαρτί και μολύβι..
Θέμα συζήτησης: μια κοπέλα, κοινή γνωστή της παρέας που αυτοπροσδιορίζεται ως όμορφη.
Και το debate;
«Μα καλά έχει κοιτάξει τα μούτρα της στον καθρέφτη και μιλάει κ όλας;»
«Και τι πρόβλημα έχεις εσύ μωρέ;»
«Εγώ τίποτα αλλά σιγά κουκλίτσα μου ποια είσαι;»
Και κάπου εκεί αναρωτήθηκα:
Άραγε πώς μοιάζουν τα μούτρα που επιτρέπεται να μιλούν;
Και με βάση το κριτήριο ποιανού; Και ανέκαθεν ένα μούτρο είναι ακατάλληλο ή παίρνει βελτιώσεις;
(αναστεναγμός)
Είναι στενάχωρο αλήθεια. Εν έτει 2022 και με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας (γυναικοκτονίες, βιασμοί, κακοποιήσεις) να αναλωνόμαστε ώρες ολόκληρες σε θέματα που δεν μας αφορούν και δεν ερωτηθήκαμε για αυτά.
Είμαι πανέμορφη γιατί έτσι νιώθω. Γιατί έτσι με βλέπω. Γιατί έτσι έμαθα να με προσεγγίζω. Να με αγαπώ, να με αποδέχομαι.
Είμαι πανέμορφη και για να φτάσω να το λέω σήμερα δεν ξέρεις τι μπορεί να έχω περάσει στο παρελθόν. Τι μπουλινγκ τι κακοποίηση, τι ασχήμια.
Είμαι πανέμορφη και χρειάζομαι να (μου) το λέω φωναχτά για να το πιστέψω. Για να με πιστέψω γιατί ποτέ κανένας δεν μου έμαθε πώς γίνεται «φυσικά».
Και δεν αφορά κανέναν μα κανέναν άλλο το τι πιστεύω εγώ για μένα και πόσο πιστεύω εγώ σε εμένα.
Εγώ πάντως, αν με ρωτάτε, τους θαυμάζω αυτούς τους ανθρώπους.
Που έχουν αυτή τη ριμάδα την πίστη σε αυτούς ή έστω κάνουν κάτι γι αυτήν.
υγ Αλήθεια τι μας κάνει να επικεντρωνόμαστε ώρες ολόκληρες σε ένα τέτοιο θέμα; Ίσως κάτι να μας τσιγκλάει. Ίσως πάλι να θέλαμε να μπορούμε και εμεις…
